اصل عدم ولایت در فقه امامیه یکی از اصول مهم و اساسی است که ولایت هر انسانی بر دیگری را نفی می‌کند. در این میان ولایت بر صغیر از استثنائات این اصل است که نظر به شرایط خاص کودک مطرح شده است. با این حال عنصر مصلحت به‌عنوان امر محدود و مقیدکنندۀ ولایت و تصدی امور کودک ضروری است. مصلحت طفل را از نظر عمومیت داشتن یا شخصی بودن می‌توان به نوعیه و شخصیه تقسیم کرد. در متون فقهی مصلحت شخصیه مورد توجه است، درحالی‌که مصالح نوعیه از منابع فقهی قابل استنباط می باشند. تعیین این معیارهای نوعیه با توجه به مراحل زندگی انسان و دوره‌های مختلف رشدی و غایت کودک در هر دوره قابل تبیین است. امری که می‌تواند سرپرستان و قضات را در تصمیم‌گیری در مورد طفل و ارزیابی این تصمیمات یاریگر باشد.
جعفری برایجانی, فاطمه, برایجانی, سارا, & شمس الدینی, سید رضا. (1401). تعیین مصالح و مبانی نوعیۀ کودک از منظر فقه امامیه. علمی تخصصی فقهی و حقوقی عرشیان فارس, 1(4), 3-14.
MLA
فاطمه جعفری برایجانی; سارا برایجانی; سید رضا شمس الدینی. "تعیین مصالح و مبانی نوعیۀ کودک از منظر فقه امامیه". علمی تخصصی فقهی و حقوقی عرشیان فارس, 1, 4, 1401, 3-14.
HARVARD
جعفری برایجانی, فاطمه, برایجانی, سارا, شمس الدینی, سید رضا. (1401). 'تعیین مصالح و مبانی نوعیۀ کودک از منظر فقه امامیه', علمی تخصصی فقهی و حقوقی عرشیان فارس, 1(4), pp. 3-14.
VANCOUVER
جعفری برایجانی, فاطمه, برایجانی, سارا, شمس الدینی, سید رضا. تعیین مصالح و مبانی نوعیۀ کودک از منظر فقه امامیه. علمی تخصصی فقهی و حقوقی عرشیان فارس, 1401; 1(4): 3-14.
)